دانلود مقاله ترجمه شده ایجاد هماهنگی در فرآیند کالا گیری در یک زنجیره‌ی تأمین دو مرحله‌ای و مبتنی بر تأخیر در پرداخت، و آن‌هم با در نظر گرفتن محدودیت‌های ظرفیتی بار کامیون

 چکیده

اتخاذ تصمیم‌های نامناسب در خصوص کالا گیری می‌تواند منجر به ارائه‌ی خدماتی در سطح پایین گردیده و لذا کل سودآوریِ زنجیره‌ی تأمین (SC) را کاهش می‌دهد. در یک زنجیره‌ی تأمین غیر متمرکز، هر عضو از اختیار کامل برای تصمیم‌گیری در خصوص کالا گیری برخوردار می‌باشد در حالی که این تصمیم‌ها می‌تواند بر روی سایر اعضا نیز تأثیر داشته باشد. در این مقاله، یک زنجیره‌ی تأمین بالادست-تکی و زنجیره‌ی تأمین پایین دست-تکی را مد نظر قرار خواهیم داد به گونه‌ای که در آن، سطح بالادست به ارائه‌ی یک شِمای انگیزشی بر مبنای تأخیر در پرداخت می‌پردازد به گونه‌ای که خریدار ترغیب شده تا زمان سفارش مجدد و حجم سفارش مجدد خود را بهینه‌سازی نمایند. فرض بر آن است که تقاضا و مدت زمان تحویل نیز در این مدل غیر قطعی می‌باشد. علاوه بر این، یک محدودیت را برای گنجایش کامیون‌های حمل بار از سمت پایین دست در نظر می‌گیریم. مدل پیشنهادی این اطمینان را می‌دهد که تصمیم‌های بارگیری تحت بعضی از شرایط، به طور سراسری بهینه خواهد بود. این مدل این مزیت را داشته که مزایای بین اعضای زنجیره‌ی تأمین را به اشتراک گذاشته تا مشارکت آن‌ها در زنجیره را تضمین نماید. همچنین مدت زمان پذیرش تأخیر در پرداخت (حداکثر و حداقل) در این مدل استخراج شده است. نتایج آزمایش‌های عددی نشان می‌دهد که این مدل می‌تواند در اغلب مجموعه پارامترهای واقعی، هماهنگی در زنجیره‌ی تأمین را تضمین نماید. همچنین شرایطی که مدل نمی‌تواند تحت آن به هماهنگ سازی SC بپردازد، با استفاده از تحلیل حساسیتِ پارامترهای اصلی گزارش شده است. آزمایش‌های عددی گسترده نشان از قابلیت‌های مدل پیشنهادی در هماهنگی SC دارد.

1-مقدمه

کمیت سفارش و نقطه‌ی سفارش مجدد را می‌توان تصمیم‌های اصلی ای دانست که در حوزه‌ی کنترل موجودی در مدیریت زنجیره‌ی تأمین اتخاذ می‌شود (SCM). در سیستم‌های تأمین چند پلکانی، مسئله‌ی مدیریت موجودی پیچیده‌تر می‌باشد چرا که باید به گمارش موجودی در چندین محل پرداخت. در مدل‌های مدیریت موجودی، کمیت سفارش به معنای میزان محصولی است که باید سفارش داده شود در حالی که نقطه‌ی سفارش مجدد به معنای این است که چه زمانی باید مجدد به سفارش یک محصول پرداخت. نقطه‌ی سفارش مجدد بر مبنای سطح خدماتی که قبلاً انتخاب شده است مشخص شده و سطح خدمات نیز به نوبه‌ی خود وابسته به هزینه‌ی کسری‌ها، هزینه‌های نگهداری و غیره می‌باشد. با افزایش نقطه‌ی سفارش مجدد، احتمال اتمام یک محصول در طول زمان تولید آن کاهش پیدا می‌کند ولی موجودی مازاد افزایش پیدا می‌کند. البته یک نقطه‌ی سفارش مجددِ مشابه می‌تواند احتمال رخداد اتمام موجودی را افزایش دهد. در سمت پایین دست، با توجه به اینکه اعضای زنجیره‌ی تأمین به مشتریان نهایی نزدیک‌تر می‌باشند، اختیارات کاملی در خصوص اینکه سطح خدمات چگونه باشد و یا نقطه‌ی سفارش مجدد برای کالا گیری انبار چه زمانی باشد، در اختیار آن‌ها قرار داد. در مورد مدل‌های موجودی فروش‌های از دست رفته، انتخاب یک نقطه‌ی سفارش مجدد کوتاه می‌تواند حجم فروش بالادست را افزایش داده و بنابراین بر روی سودآوری زنجیره‌ی تأمین تأثیر می‌گذارد...