دانلود مقاله ترجمه شده عامل پیش برنده رشد شهری و برنامه ریزی منطقه ای : مطالعه موردی استان گواندونگ چین

از وقتی که تغییرات اقتصادی چین در سال 1978 آغاز شد، مهاجرت های روستا-شهر ، رشد شهری را سرعت بخشیده و به تبع آن نیاز به برنامه ریزی منطقه ای افزایش یافته است. در راستای تصمیم گیری های استراتژیک موثر در برنامه ریزی منطقه ای ، ضروری است به شناخت عواملی که رشد شهری را توسعه می بخشند یا مهار می کنند بپردازیم. این مقاله براساس اصول نظری اقتصاد سنتی، اقتصاد فضایی وتوسعه پایدار، یک مدل نظری از رشد جمعیت شهری ارائه می کند و از طریق مطالعه موردی استان گوانگ دونگ چین به آزمون یک فرضیه می پردازد. عامل پیشران رشد جمعیت شهری حاصل عوامل رشد طبیعی و مکانیکی می باشد که دربرگیرنده ی اندازه اصلی شهر، محیط زندگی، تراکم صنعتی، و محل می باشد. نتایج رگرسیون از مطالعه موردی آشکار می کنند که طی دوره زمانی بین سال 2000-2010، عامل صنعت غالب به طور چشمگیر، همواره بر رشد شهری تاثیر گذارده است، در حالی که تاثیر شرایط زندگی و محل بر رشد شهری از سال به سال متغیر است. این یافته ها نشان می دهند که دولت محلی به وضع معیشت ساکنین(مسکونی) توجه کمتری نسبت به تاثیر محل بر رشد شهری دارد. این مقاله با پیشنهاد برخی سیاست های برنامه ریزی منطقه ای برای توسعه پایدار خاتمه می یابد.

با بوجودآمدن اقتصاد بازار سوسیالیست در اواخر دهه 1970 ، چین وارد عصر جامعه گرا(سوسیال) و توسعه اقتصادی شد. بعد از اینکه چین عضوی از سازمان تجارت جهانی در آغاز هزاره جدید گشت ، ساخت و ساز شهری برای حکومت چین به یک الزام تبدیل شد چرا که هزینه های پایین کار چین را به یک کارخانه جهانی تبدیل کرد. رشد جمعیت شهری لازمه ی امر رشد منطقه ای و تراکم صنعتی است. رابطه ی بین رشد و تراکم بستگی زیادی به امر تحرک نیروی کار بین منطقه ها دارد. علاوه برآن، رشد جمعیت در یک شهر، بعنوان بخشی از رشد شهری، نقش مهمی در ارتقاء توسعه ی کل اقتصادهای منطقه ای دارد. حکومت چین مهاجرت روستا-شهر ی را به منظور رشد امر شهرنشینی حمایت می کند. دهه قبل شاهد افزایش ثابتی از جمعیت شهری و مقیاس اراضی شهری بویژه در نواحی ساحلی جنوبی و شرقی چین بوده است. از زمانی که دولت چین مقررات ثبت خانوار را در سال 1979 فسخ کرد، افراد مجاز بوده اند آزادانه درطول یک منطقه نقل مکان کنند...