دانلود مقاله ترجمه شده ارسال مالتی پلکس شده به روش تقسیم فضای متراکم روی فیبر چند مودی و چند هسته‌ای به منظور استفاده در سیستم‌های انتقال مسافت طولانی

در این مقاله، پیشرفت‌های اخیر در زمینه ارسال مالتی پلکس شده به روش تقسیم فضایی (SDM) و مدل پیشنهادی SDM ی متراکم (DSDM) با بیش از 30 کانال فضایی با ظرفیت‌هایی در محدوده پتا (10¹⁵) بیت بر ثانیه مرور می کنیم. همچنین، در مورد پیش‌نیازهای لازم برای پیاده‌سازی سیستم‌های انتقال طولانی DSDM با استفاده از فیبر نوری چند مودی و یا چند هسته‌ای نیز بحث می‌کنیم که این بحث دربرگیرنده الگوهای تقویت بازدهی فضایی و توان، استفاده از فیبرهایی با سطوح مؤثر بزرگ‌تر و نیز خطوط انتقال با کراستاک (نوعی نویز) درون‌هسته‌ای کم، تأخیر مود دیفرانسیلی (DMD) پایین و تلفات وابسته به مود (MDL) کم می‌باشد. فیبر نوری 12 هسته‌ای×3 مودی ناهمگن با شاخص مدرج با کراستاک پایین، DMD ی کم و MDL کم، پردازش سیگنال چند خروجی و چند ورودی، تقویت‌کننده‌های فیبر با ناخالصی آربیم و بهره وابسته به مود پایین، و فناوری‌های متعادل‌سازی MDL، از جمله نکات قابل‌توجهی هستند که در انتقال چند مودی و چند هسته‌ای به آن پرداخته می‌شود. همچنین مروری داریم بر آزمایش‌های انتقال مسافت کوتاه با استفاده از روش سیگنال دهی مدولاسیون دامنه 16 ربعی مالتی پلکس شده با تقسیم پلاریزاسیون روی فیبر 12 هسته‌ای×3 مودی.

1-مقدمه

از آنجایی که محدود بودن ظرفیت فیبر تک مودی (SME) امری واضح است، استفاده از روش مالتی پلکس تقسیم فضایی (SDM) در ارتباطات فیبر نوری توجه بسیاری را به خود جلب کرده است به این خاطر که ظرفیتی هزاران بار بیشتر نسبت به سیستم‌های انتقال مبتنی بر SME ارائه می‌کند. در آزمایش‌های مختلفی که طی چند سال اخیر صورت گرفته است، تعداد محدودی از کانال‌های فضایی مالتی پلکس شده در چندین هسته و یا مود در یک فیبر چند هسته‌ای (MCF) و یا فیبر چند مودی (FMF) در نظر گرفته شده است. فناوری‌های SDM طی این سال‌ها پیشرفت‌های شگرفی داشته و به عنوان یک گزینه مناسب برای پیاده‌سازی در سیستم‌های انتقال طولانی با ظرفیت‌های فوق بالا، شناخته شده است....