چکیده
ستوکسیماب یک آنتی بادی مونوکلونال IgG1 کایمریک موش- انسان علیه گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی (EGFR) می باشد که واکنش های ضد تومور سینرژیست همراه با چندین داروی سیتوتوکسیک اعمال می کند .بنابراین ، درحال حاضر در ترکیب با شیمی درمانی در درمان سرطان کلون ، سر و گردن و سرطان سلول های غیر کوچک ریه ، پیشنهاد می شود .ستوکسیماب به منظور مهار سیگنال دهیEGFR طراحی شده است هرچند مدارک پیش کلینیکی پیشنهاد می کنند کهه اثرات ضد سرطانی آن در in vivo همچنین در ارتباط با توانائی ساختار IgG1 انسان آن برای تنظیم مکانیسم های ایمونولوژیکی آن می باشد . در این جا ما این موضوع را بررسی کرده ایم که ایا قرار گرفتن در معرض داروهای سیتوتوکسیک مختلف ممکن است بر استعداد سلول های سرطانی کلون in vitro در برابر ستوکسیماب یا هدف سیستم ایمنی و سیتوتوکسیتی وابسته به انتی بادی با واسطه گری سلول های کشنده فعال کننده لنفوکین اثر بگذارد.
5 رده سلولی سرطان کولون بیان کننده یک وضعیت متفاوت موتاسیونی k-ras برای موارد زیر ارزیابی شدند :
1) بیان EGFR 2 ) مستعد بودن برای سلول های LAK 3)ADCC با واسطه ستوکسیماب ، قبل و بعد از قرار گرفتن در معرض 5- فلوروراسیل (5-FU) ، گمسیتابین (Gem) ، ایرینوتکان (Iri) به تنهایی یا ترکیبات دو یا چند داروئی .
این داروها قادر به تنظیم بیان EGFR بر روی سطح تمامی رده های سلولی سرطانی کلون با تاثیر ماکزیمم مشاهده شد چند ساعت بعد از قرار گرفتن در معرض دسته GILF (Gem, Iri, Levofolinic acid and 5-FU). می باشند .
شیمی درمانی قادر به افزایش وسیع حساسیت به سلول های LAK یا ADCC با واسطه ستوکسیماب در تمام رده های سلولی سرطانی کلون همراه با یک مکانیسم مستقل از وضعیت k-ras می باشد .
نتایج تحقیقات ما نشان می دهد که شیمی درمانی ممکن است هدف گیری سیستم ایمنی با واسطه ستوکسیماب و ADCC را افزایش دهد و بنابراین پایه ای برای طراحی دسته های جدید بیوشیمی درمانی سیستم ایمنی فراهم می کند .
فهرست مطالب
1-مقدمه
2-مواد و روش ها
1-2-کشت سلول های تومور
2-2-کشت های سلولی مونوکلونال انسان
3-2-تستهای سیتوتوکسیک
4-2-مهار بازیابی سلولی : آزمایش MTT
5-2-آنالیز های وسترن بلات
6-2-تست سیتوفلئورومتریک
7-2-ملاحظات آماری
3-نتایج
1-3-کروماتوگرافی بیان EGFR را بر روی غشای سلولی سلول های سرطان کولون in vitro تنظیم می کند
2-3-حساس سازی سیستم ایمنی و ADCC به واسطه ستوکسیماب
4-بحث
1-مقدمه
گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی (EGFR) همچنین به عنوان HER1 یا ERB-B1 طاحی شده است ، یکی از 4 عضو شناخته شده خانواده ErbB از گیرنده های تیروزین کیناز می باشد که اغلب بر روی غشاء سلول های سرطانی اپی تلیال به میزان زیاد بیان می شود. اتصال EGFR به لیگاند های طبیعی آن (EGF, TGF-alpha, etc.) موجب دایمری شدن گیرنده و اتو فسفوریلاسیون تیروزین و بنابراین فعال سازی مسیر های بیوشیمیائی درون سلولیمی شود که در حفظ فنوتیپهای بدخیم ، بحرانی می باشد .آبشارهای سیگنالی فعال کننده EGFR موجب تکثیر افزایش یافته ، مقاومت به محرک های طرفدار آپوپتوز ، و نیز تولید و رها سازی فاکتورهای رگ زایی می شود .
شتوکسیماب یک انتی بادی مونوکلونال کایمریک IgG1 موش/ انسان برای EGFR در نظر گرفته شدهه به عنوان یک مهار کننده اختصاصی هدف می باشد به دلیل اینکه به ERB-B1/EGFR در رقابت با لیگاندهای خود ، متصل می شود .بنابراین اتصال موجب مهارشدن افکتورهای پائین دست شامل k-ras شده و با تکثیر سلول های تومور و نیز مقاومت داروئی تداخل می یابد . نتایج مطالعات پیش کلینیکی یک میان کنش ضد تومور سینرژیست میان ستوکسیماب و چندین داروی سیتوتوکسیکک شامل تاکسان ها ،گمسیتابین ، ایرینوتکان و 5- فلوئوروراسیل را پیشنهاد می دهد .علاوه بر این نتایج آزمایشات بالینی کارایی یتوکسیماب را در ترکیب با شیمی درمانی در معالجه بیماران کارسینومای متاستاتیک کلون و سرطان سلئل های غیر کوچک ریه نشان داده اند . با این حال ستوکسیماب برای بیمارانی به کار گرفته می شود که تومور آنها حالت وحشی k-ras را بیان می کنند . در واقع این جمعیت به نظر می اید بهترین منفعت را از درمان ترکیبی در موارد هر دو زمان پیشرفت و نجات بدست می آورند ...