چکیده
گسیختگی موضعی یک المان سازه ای ممکن است منجر به گسیختگی یک المان سازه ای دیگر شود. بنابراین ممکن است گسیختگی در یک ناحیه اصلی یا حتی در کل سازه پیش روی کند. بعد از مرور یک جفت پدیده های گسیختگی، نشان داده می شود که چرا آیین نامه های اخیرِ طراحی بر مبنای احتمالات برای جلوگیری از تخریب پیش رونده ناکافی هستند. در این مقاله بیان شده است که چگونه می توان بر این نقاط ضعف هم در یک قالب کاری احتمالاتی و هم خارج از آن غلبه نمود. یک رویکرد واقعگرایانه پیشنهاد شده است که در این رویکرد، طراحی بر اساس کار اخیر به وسیله اقدامات اضافه ترِ طراحی با توجه خاص به مقاومت در برابر تخریب تکمیل شده است.
-1مقدمه
تخریب پیش رونده به وسیله یک عدم توازن آشکار میان گسیختگی (که از نظر فضایی محدود است) و تخریب وسیع نهایی مشخص می شود. اگر این عدم تناسب به عنوان مشخصه تخریب پیش رونده در نظر گرفته شود، آنگاه علت گسیختگی اولیه که یک بار موضعی یا عدم مقاومت موضعی می باشد، به این تعریف بی ربط می باشد.
غیرحساس بودن نسبت به گسیختگی موضعی مربوط به استحکام می باشد. سیستم های سازه ای مختلف، درجه استحکام های مختلفی نشان می دهند. چنین تفاوت هایی حتی در روندهای مدرن طراحی مبنی بر احتمال با استفاده از ضرایب جزئی ایمنی نیز صرف نظر می شوند…