دانلود مقاله ترجمه شده درباره ی مسیریابی چندپخشی در شبکه های توری

چکیده

دو رویکرد عمده برای مسیریابی چندپخشی وجود دارد: درختان کوتاه ترین مسیر (SPT) و درختان کمترین هزینه (MCT). الگوریتم های SPT فاصله (یا هزینه) را از فرستنده به هر یک از گیرندگان می نیمم می کنند در حالی که الگوریتم های  MCT مانند درختان اشتاینر می نیمم(MST) ، هزینه ی لبه ی کل درخت چندپخشی را می نیمم می کنند. در شبکه های چندهاپ بی سیم می توان برای بهره برداری از مزیت انتشار بی سیم، هزینه ی درخت را دوباره تعریف کرد: یک درخت کمترین هزینه درختی است که مبداها و گیرندگان را به وسیله ی کمترین تعداد انتقالات (MNT) به هم متصل می نماید. از بین رویکردهای مختلف، رایج ترین روش برای مسیریابی چندپخشی در اینترنت است. رویکرد MNT در اصل برای شبکه های بی سیم با محدودیت انرژی مانند شبکه های حسگر و شبکه های سیار اقتضایی درنظر گرفته شدند. واضح نیست که در زمان استفاده در WMNها، چگونه انواع مختلف درختان مقایسه می شوند. در این مقاله ما بر اساس شبیه سازی و با استفاده از متریک های مربوط به کارایی مانند نسبت تحویل بسته، توان عملیاتی، تاخیر انتها به انتها، تاخیر جیتر و سربار ترافیک چندپخشی، کارایی درختان SPT ، MST و MNT را در WMNها مقایسه می کنیم. بر اساس نتایج شبیه سازی، بینشی نسبت به کارایی الگوریتم های مسیریابی چندپخشی در WMNها فراهم کرده و توصیه هایی برای رویکردهای مسیریابی مناسب ارائه می نماییم.

ارتباط (شبکه) مش بی سیم یک فناوری نوظهور است که از اپلیکیشن های مهم زیادی مانند فراهم کردن دسترسی به اینترنت در نواحی روستایی، ارتباطات شهری و کلان شهری برای کشف بلایا و موارد اضطراری، نظارت امنیتی و خدمات اطلاعاتی در سیستم های حمل و نقل عمومی، پشتیبانی می کند [1]. مولفه های عمده ی یک شبکه ی مش بی سیم (WMN) شامل مسیریاب های مش بی سیم، میزبان های بی سیم (مثلاً پی سی ها، لپ تاپ ها، پی دی ای ها و گوشی های موبایل) و اکسس پوینت ها (یا دروازه ها) است که هم به عنوان مسیریاب اینترنت و هم به عنوان مسیریاب مش بی سیم عمل می کنند. مسیریاب های مش در یک WMN، اتصال چندهابه را از یک میزبان به یک میزبان دیگر یا از طریق اکسس پوینت ها به اینترنت، فراهم می کنند...