چکیده
استفاده از گوشیهای هوشمند در هنگام رانندگی پدیده‌ای جهانی است که به‌عنوان یک نگرانی عمده برای ایمنی جادهها تائید شده است. درحالی‌که برنامههای گوشیهای هوشمند یکی از علل عمده خطر هستند، ممکن است به‌عنوان ابزاری برای کنترل و کاهش رفتارهای خطرناک رانندگی نیز بکار روند. بااین‌حال، هنوز مشخص نیست که کدام برنامه‌ها باید موردتوجه باشند و چه ویژگی‌ها و عملکردهایی چنین برنامههای باارزشی را تشکیل می‌دهند. هدف از این مقاله ایجاد طرحی برای برنامههای گوشیهای هوشمند است که بیشترین پتانسیل را برای کاهش صدمات تصادفات خواهند داشت. مطالعه حاضر بر اساس نقشه‌برداری (نگاشت) برنامه‌ها و نظرات متخصصان است که از طریق یک فرایند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) بازیابی شده است. سی‌وهفت کارشناس در این مطالعه شرکت کردند و نه نوع وسیع (متداول) از برنامه‌ها را بر اساس معیارهای مختلف درجه‌بندی و ارزیابی کردند. در هنگام توزین ملاحظات ایمنی در مقابل نگرانی‌های پذیرش، مشخص شد که تقریباً به یک اندازه اهمیت دارند. نتایج به‌وضوح انواع مطلوب برنامههای گوشیهای هوشمند را تعریف میکند: سیستم هشدار برخورد، ارسال پیامک پیشگیری (هر دو بدون تایپ کردن و خواندن)، کنترل صدا (هر دو تبدیل متن به گفتار و دستورات) و جعبه سبز (در ضبط کننده داده در خودرو - IVDR). بااین‌حال، درحالی‌که ارسال پیامک پیشگیری و IVDR به‌احتمال‌زیاد به‌طور گسترده‌ای پذیرفته و استفاده نشوند، انتظار می‌رود برنامههای هشدار برخورد و کنترل صدا حمایت عمومی را به دست آورند.
کلمات کلیدی: برنامههای گوشیهای هوشمند، ایمنی جاده، حواس‌پرتی، حمایت اجتماعی، AHP، نظر کارشناسان
-1مقدمه
استفاده از گوشیهای هوشمند در هنگام رانندگی پدیده‌ای جهانی است که به‌عنوان یک نگرانی عمده برای ایمنی جادهها تائید شده است (2011،WHO NHSTA, 2013a) در ایالات‌متحده آمریکا، در طول سال 2013، 424000 نفر در تصادفات مجروح شدند که شامل رانندگان حواس‌پرت بودند و 3154 نفر کشته شدند، در میان آنها 445 (14٪) از تلفات، درگیر استفاده از تلفن همراه بودند (NHTSA2015 ). از زمانی که تلفن همراه تبدیل به بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی مدرن شد، مردم نمی‌توانند تصور کنند چگونه می‌توان بدون آن زندگی کرد (وینسنت، 2015) بنابراین این موضوع در ایمنی جاده برجسته خواهد ماند.
تحقیقات نشان می‌دهد که خطرات مرتبط با استفاده از گوشیهای هوشمند در هنگام رانندگی از قبیل پیام کوتاه، جست‌وجو در وب، دریافت اعلان از شبکه‌های اجتماعی و حتی مکالمات تلفنی، همه ممکن است به حواس‌پرتی از کار اصلی رانندگی منجر شود. حواس‌پرتی ممکن است چندبعدی باشد: بصری، دستی، صوتی، شناختی و اغلب ترکیبی از انواع حواس‌پرتی. درنتیجه، توانایی راننده برای شناسایی و توجه به محرک‌ها و حوادث جاده کاهش می‌یابد (کایرد و همکاران، 2008؛ فیچ و همکاران، 2013؛ هندل و همکاران، 2014؛ کلائور و همکاران، 2014؛ استرایر و همکاران، 2013). مطالعات اخیر انحرافات رانندگی را موردبررسی قرار داده و اثرات مضر فعالیت‌های مربوط به گوشی را بر عملکرد راننده تائید کردند. از انواع گسترده استفاده دستگاه تلفن همراه، مشخص شد پیام کوتاه پرمخاطره‌ترین رفتار بود (دینگوس، 2014؛ هدلند، 2011؛ کلائور و همکاران، 2014؛ ویکتور و همکاران، 2014)…