چکیده
رفتار هیدرولیزی پلی فریک سولفات (PFS) و سولفات آهن (FS) تحت شرایط مشابه برای فاضلاب خام مورد بررسی قرار گرفت و انعقاد فاضلاب ملاس که قبلاً تحت تصفیه بیولوژیکی قرار گرفته بود با استفاده از PFS و FS با بررسی کارآیی انعقاد، پتانسیل زتا و مورفولوژی سطح میکروسکوپی لخته ها ارزیابی گردید. نتایج آزمایشگاهی نشان می دهند که رفتار هیدرولیز PFS براساس سنجش فرون از رفتار هیدرولیز FS متفاوت می باشد. در مورد FS، پلیمرهای آهن (III) با توان واکنشی سریع، غالب ترین نمونه های چند هسته ای بحساب می آیند درحالیکه بخش زیادی از پلیمرهای آهن با توان واکنشی کند در PFS موجود می باشد. علیرغم دوز تقریباً کمتر PFS مورد نیا در مقایسه با FS، هیچ تفاوت قابل ملاحظه ای در انعقاد پساب ملاس بین PFS و FS مشاهده نشد، بخصوص در دوز بهینه. هر دو منعقد کننده ترکیبات آلی را بیشتر از طریق مکانیسم ترسیب-خنثی سازی بار بی ثبات می نمایند. سرعت هیدرولیز PFS در محلول سنتزی بطور قابل ملاحظه ای از سرعت هیدرولیز PFS در فاضلاب خام متفاوت می باشد. این امر ممکن است بعلت اثر آنیون سولفات وارد شده بعنوان یون مخالف و همینطور غیرپلیمره سازی نمونه های آهن (III) پلیمری بزرگ تر بوسیله لیگاندهای آلی موجود در پساب ملاس باشد.
1-مقدمه
نمک های آهن و آلومینیوم پرکاربردترین منعقد کننده های متداول در تصفیه آب و فاضلاب بشمار می آیند. این منعقد کننده ها وقتی به آب افزوده می شوند، واکنش های هیدرولیکی سریعی را انجام داده و انواع مختلفی از گونه های پلیمری و مونومری را ایجاد می نمایند که نقش مهمی را در فرآیند انعقاد برعهده دارند. مهمترین مشکل این فرآیند هیدرولیز ناتوانی در کنترل خاصیت گونه های منعقد کننده ای است که در رقیق سازی بوجود می آیند، بگونه ای که عملکرد انعقاد ممکن است زمانی که شرایط محلول، مثلاً pH و دما تغییر می نمایند، بطور جدی تحت تأثیر قرار بگیرد...