دانلود مقاله ترجمه شده مدل سازی عصبی مکانیکی سیستم حرکتی در آسیب طناب نخاعی برای شبیه سازی آثار توان بخشی

چکیده

بهبود راه رفتن پس از آسیب طناب نخاعی (SCI)، روند معمولی در توان بخشی عصبی است. برای براورده شدن این هدف، تا کنون تکنیک­ های بالینی مختلفی پیشنهاد شده­ اند. به علاوه، امکان­ پذیری این تکنیک­ ها به صورت نظری بررسی شده است. اساساً مدل سازی راه رفتن در بیماران SCI دشوار است. با وجود این دشواری، مدل ­های عصبی مکانیکی جدید برای حرکات مربوط به راه رفتن به منظور آزمایش­ روش ­های توان­ بخشی پیشنهاد شده ­اند. با این وجود، این مدل­ ها آن قدر ساده ­اند که قادر نیستند آثار توان­ بخشی را به صورت مناسب بیان کنند. شایان ذکر است که شدت ضایعه، بحثی است که هرگز در شبیه­ سازی­ های پیشین بررسی نشده است. به علت این محدودیت، در این مقاله یک مدل سازی عصبی مکانیکی جدید پیشنهاد می­ شود که بیماران را بر اساس شدت آسیب طبقه ­بندی می ­کند. SCIهای کامل، ناکامل شدید و ناکامل غیرشدید به طور صریح تقلید می ­شوند و آثار توان­ بخشی­ های بالینی مربوطه بررسی می­ شود. این مدل، عملکرد قابل قبولی در توضیح آثار توان ­بخشی از طریق ارائه نتایج سازگار با اطلاعات بالینی دارد. این روش اساساً برای الگوی عصبی عضلانی اعمالی که شامل الگوی ترکیبی از مولد الگوی مرکزی (CPG) و واکنش­ های عصبی کنترل کننده ران دوبخشی است، مناسب می ­باشد. اعتبار این مدل، از طریق مقایسه نتایج سینماتیک و سینتیک با داده­ های تجربی اثبات می­ شود.

1-مقدمه

بدون شک، راه رفتن یکی از نیازهای اساسی بشر برای حرکت و انجام کارهای مختلف روزانه است. اهمیت این نیاز، در زندگی افرادی که به دلایل مختلف از این موهبت محروم گشته­ اند، مشهود است. افسردگی، انزوا، مشکلات اجتماعی و غیره، از مشکلات مرسوم این افراد است. بنابراین، توان بخشی برای بهبود وضعیت راه رفتن بعد از اختلال فیزیکی، ضروری است.  به علاوه، آسیب طناب نخاعی (SCI)، عامل سببی اصلی در اغلب ناتوانی­ های حرکتی مربوط به راه رفتن در افراد است...